Γράφει ο Λεωνίδας Ζέρβας

 Είχα πάει τον πατέρα μου στο παλιό νοσοκομείο της Λαμίας. Είχε σπάσει το έντερό του από κήλη. Ήταν 82 ετών. Εγχειρίστηκε, καθαρίστηκε. Ο χειρουργός ήταν ο Δημήτριος Ρεγγενιώτης. Ήταν δύσκολη επέμβαση και κράτησε 8 ώρες. Μας είπε ο γιατρός ότι αν λειτουργήσει το έντερό του, λόγω περιτονίτιδας, θα ζήσει. Όμως από τις 6 Δεκεμβρίου του Αγίου Νικολάου που ετοιμαζόταν να πάει στην Εκκλησία, δίπλωσε το έντερο και έσπασε και έτσι βρέθηκε στο νοσοκομείο. Στις 22 Δεκεμβρίου δηλαδή 18 ημέρες χωρίς κυκλοφορία, είχε φουσκώσει η κοιλιά του, πήγαινε να σκάσει. Πονούσε και φώναζε. Εγώ εκεί που καθόμουνα έξω από την πόρτα του θαλάμου, βλέπω στο βάθος του διαδρόμου τον γέροντα. Νόμισα ότι ήρθε να εξομολογήσει ή να δει κάποιον. Όμως ο γέροντας τράβηξε κατά πάνω μου, ήρθε εκεί, τον ασπάστηκα και μου λέει: τί κάνεις εδώ παιδί μου; -Έχω τον πατέρα μου εγχειρισμένο. -Πάμε από μέσα.

 Μπήκαμε μέσα και νόμισα ότι θα διαβάσει καμία ευχή. Αλλά όχι. Πλησίασε τον πατέρα μου, του είπε: -Πώς πας; -Χάλια παππούλη μου! … Τον σταύρωσε, πήρε στροφή και βγήκαμε στην πόρτα έξω από τον θάλαμο. Μου λέει: σε βλέπω στεναχωρημένο. -Ναι παππούλη μου. -Για τον πατέρα σου; -Ναι. -Ο πατέρας σου θα γίνει καλά και θα ζήσει πολλά χρόνια ακόμα! Εγώ όμως παιδί μου θα φύγω, με κάλεσε Ο Κύριος! -Μα πού θα μας αφήσεις γέροντα; -Έχω την καρδούλα μου… Ήρθα να σε αποχαιρετήσω, σε λίγο φεύγω. Βέβαια μου έδωσε μια χαρά για τον πατέρα μου, αλλά όμως με την αποκάλυψη της δικής του απουσίας με λύπησε και με βάρυνε, διότι θα μέναμε χωρίς την παρουσία του και τη συμβουλή του.

 Περπατώντας προς την αίθουσα αναμονής που ήτανε η σκάλα της εξόδου, αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε, με εγκράτεια με σαστισμένα μάτια, διότι την ώρα εκείνη γινόταν ο ζωντανός αποχαιρετισμός ενός Αγίου που ήρθε να με αποχαιρετήσει και ενός ενόχου και αμαρτωλού. Κατεβαίνοντας τα 3-4 σκαλοπάτια στάθηκε, γύρισε και με κοίταξε και έβαλε το χέρι του στην εσωτερική τσέπη του τριμμένου ράσου του, έβγαλε μια εικόνα, γύρισε στο τελευταίο σκαλοπάτι και μου την έδωσε. -Πάρε αυτή να με θυμάσαι! … Κατεβαίνοντας έφυγε βιαστικά. Έτσι ξεχωρίσαμε.

 Γύρισα στον πατέρα μου γιατί έπρεπε να είμαι εκεί. Το βραδάκι ήρθε ο γιατρός και μου είπε ότι πρέπει να τον ανοίξει, διότι πέρασαν 18 μέρες και ήθελε να δει τί γίνεται. Γιατί την άλλη μέρα θα πήγαινε στην Αθήνα, θα ερχόταν ο γιος του από Αγγλία για τα Χριστούγεννα. Του λέω όχι. -Γιατί; -Αφού δεν έχει πυρετό, δεν υπάρχει λόγος. Το δέχτηκε επιστημονικά. Την άλλη μέρα έφυγε ο γιατρός. Ταυτοχρόνως ενεργήθηκε ο πατέρας μου. Όταν ήρθε ο γιατρός, την άλλη μέρα το βράδυ, από μακριά στο διάδρομο, μου φωνάζει: Τί έγινε; -Εντάξει. - Παραλίγο να τον ανοίξω. -Αν δεν είχε έρθει ο γέροντας, θα τον άνοιγες σίγουρα! Εξαντλημένος όπως ήταν θα κατέληγε ο πατέρας μου. Όμως το θέμα το είχε επιληφθεί ο γέροντας!

 Ο πατέρας μου έζησε άλλα 12 χρόνια ακόμη! Πέρασαν περίπου 20 μέρες και ο γέροντας Άγιος Βησσαρίων έφυγε για τους ουρανούς, αλλά ξαναγύρισε ολόσωμος όταν οι εωσφορικές και αντίχριστες δυνάμεις έφτιαξαν τον νόμο για την καύση των νεκρών. Παραθέτω πιο κάτω την εικόνα που μου δώρισε και για την παρουσία του στιχουργικώς.

 Ο ελάχιστος, ο ανάξιος και αμαρτωλός δούλος Του Θεού, αναζητώντας το έλεος Του Θεανθρώπου Χριστού, Του Τρισυπόστατου Θεού, με ταις πρεσβείαις της Παναγίας Υπεραγίας Θεοτόκου, μανούλας μας, του Αγίου Βησσαρίωνος του Αγαθωνίτη και όλων των Αγίων.

Αμήν!