OGIBiz Website

Γράφει ο Πασχάλης Κ. Μουλάς

Διαχειριστής του exeresi.gr

Χωρίς καμμία διάθεση αλαζονείας ή πεποιθήσεως ότι κατέχω την απόλυτη αλήθεια, επιθυμώ να σας γράψω για μιαν ιδεολογία, η οποία θαρρώ πως, διαχρονικώς, είναι γεμάτη από σοφία και λειτουργικότητα. Αναμφισβήτητο είναι το γεγονός ότι στις ημέρες μας δεν είναι λίγοι αυτοί που καπηλεύονται υγιείς θέσεις, απόψεις και «πιστεύω», ώστε να ανελιχθούν στην δημοσία ζωή με σκοπό να κατακτήσουν κάποιο αξίωμα ή να ζημιώσουν -έως και να διαστρεβλώσουν πλήρως- με την δράση, την συμπεριφορά και τη γενική τους εικόνα την ενεργητική κατάφαση της Ιδέας του Έθνους, δηλαδή τον ελληνικό εθνικισμό, ορισμός που εδόθη από τον Καθηγητή της Παντείου Σχολής, πολιτικό επιστήμονα, πολιτειολόγο και συνταγματολόγο, αείμνηστο Δημήτριο Βεζανή.

Προσφάτως, εδημοσιεύθη στο διαδίκτυο οπτικοακουστικό υλικό μιας παλιάς συνεντεύξεως που είχε παραχωρήσει το έτος 1997 στον γνωστό δημοσιογράφο Ν. Χατζηνικολάου ο πρώην Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, Χρήστος Σαρτζετάκης. Στο σπάνιο αυτό απόσπασμα, με την δεινότητα που διακρίνει τον λόγο του, μεταξύ άλλων ετόνισε: ο εθνικισμός προέρχεται απ’ την λέξη «έθνος». Εθνικισμός είναι κάτι το βαθιά ανθρώπινον, είναι κάτι το κατ’ εξοχήν δημοκρατικόν· μπορώ να σας πω, θεωρείται κάτι το ιερό. Ανταποκρίνεται σε μία φυσική πραγματικότητα, την οποίαν έχει διαπιστώσει η επιστήμη της Γενετικής».

Μα, θα μου πείτε, ο εθνικιστής δεν είναι ακραίος; Και θα σας απαντήσω με την ιδιότητα του φιλολόγου: η λέξη «ακραίος» είναι ένας επιθετικός προσδιορισμός, ο οποίος από μόνος του δεν είναι κάτι το κακό ή κάτι το καλό· χρειάζεται την συνδρομή του ουσιαστικού, το οποίο προσδιορίζει, ώστε να εξακριβωθεί εάν αποτελεί θετική ή αρνητική έννοια. Επί παραδείγματι, στην περίπτωση που λέμε «χαίρω άκρας υγείας» το άκρο είναι καλό, ενώ σε εκείνη που λέμε «άκρον άωτον τεμπελιάς» είναι κακό. Παρουσιάζεται αρκετά συχνά το φαινόμενο η πλουτοκρατική ελίτ μέσω της πολιτικής ορθότητος, καθώς και μέσω της ισχύος των πανελλαδικής εμβελείας, συστημικών Μ.Μ.Ε που ελέγχει, να παραποιεί έννοιες και να αμαυρώνει ή να αποσιωπά ιδεολογίες, για να έχει το κεφάλι της ήσυχο, ώστε να αναρριχώνται οι αναξιόπιστοι συμφεροντολόγοι και να παραγκωνίζονται οι αγνοί ιδεολόγοι και οι άριστοι.

Ο πολιτικός επιστήμων, κοινωνιολόγος, δύο φορές πρωθυπουργός της Ελλάδος (1924 και 1932) και ιδρυτής του καθεστώτος της Αβασίλευτης Δημοκρατίας, Αλέξανδρος Παπαναστασίου, συνέγραψε το πόνημα «Ο Εθνικισμός» στο οποίο ορίζει τον εθνικισμό ως: προσπάθειαν ενός Έθνους προς επιβολήν του, εντός των ορίων του, δι’ αποκρούσεως αλλοεθνούς επιβολής ή διά συγχωνεύσεως εις εν όλον των χωρισμένων μερών του αυτού Έθνους. Ο ελληνικός εθνικισμός, συμπληρώνω εγώ, είναι μία δυναμική και όχι στατική ή παθητική κοσμοθεωρία. Αποτελεί την θεώρηση του κόσμου μέσα από την ενσυνείδητο φυλή, το έθνος, το οποίο είναι χρονικώς απεριόριστο, διότι περιλαμβάνει τους ομοεθνείς που έχουν εγκαταλείψει τα εγκόσμια, αυτούς που είναι τώρα εν ζωή, αλλά και εκείνους που δεν έχουν ακόμη γεννηθεί. Σηματοδοτεί την Πίστη στο έθνος και τον ενεργό Αγώνα γι’ αυτό.

Αν και η έννοια «έθνος» είναι γνωστή από την Ομηρική Εποχή, όπως και η εξέλιξη που αυτή προσέδωσε στην Ιστορία της Αρχαιότητος, η έννοια «εθνικισμός» εκκινεί στην Νεωτέρα Ιστορία κατά τις διαρκείς, επαναλαμβανόμενες αποτυχημένες ελληνικές επαναστάσεις και εν τέλει από τον συντριπτικό Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα των Ελλήνων (Επανάστασις του 1821) εναντίον του τουρκικού ζυγού. Η προκήρυξη του Αλεξάνδρου Υψηλάντη στις 24 Φεβρουαρίου του ιδίου έτους που κυκλοφόρησε στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας, σηματοδότησε την έναρξη της αλυτρωτικής Επαναστάσεως στις παραδουνάβιες ηγεμονίες: ΜΑΧΟΥ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ.

Περνώντας στον κόσμο της Ελληνικής Λογοτεχνίας, οφείλω να μνημονεύσω την υπέροχη φράση του μεγάλου ποιητή Λορέντζου Μαβίλη λίγο πριν αποβιώσει, μαχόμενος στο Δρίσκο το 1912 για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων από τους τούρκους: δεν είχα φαντασθεί ποτέ ότι θα είχα την μεγάλη αυτή τιμή να πεθάνω για την Ελλάδα. Ο Ίων Δραγούμης, εκτός από Μακεδονομάχος, εξαιρετικός διπλωμάτης και ανεξάρτητος βουλευτής, ήταν και μεγάλος λογοτέχνης. Από την πολυσχιδή προσφορά του στο Έθνος και την Πατρίδα, θα μείνω σε δύο φράσεις από τα γραπτά του: μ’ αρέσει να ζω μέσα στο έθνος μου για τον εαυτό μου και ακουμπώντας επάνω του να γίνωμαι πιο άνθρωπος, δηλαδή κάτι περισσότερο ή τελειότερο από τον άνθρωπο... Θέλω να είμαι ένα ωραίο δείγμα Έλληνος, να σκοπός μιας ζωής.

Εθνικιστής υπήρξε και ο Περικλής Γιαννόπουλος, ένας λιγότερο γνωστός, άνθρωπος του πνεύματος, κατά τις αρχές του 20ού αιώνος. Έχει γράψει πολλά βιβλία για την Ελλάδα και έχει δημοσιεύσει άρθρα σε αρκετά περιοδικά της εποχής, αναγνωρισμένης αξίας, όπως ο Νουμάς κ.ά. Μας προτρέπει να θυμηθούμε την ελληνική αισθητική μέσα από την κίνηση προς την Γη μας, να πιστέψουμε στους εαυτούς μας, να συνειδητοποιήσουμε την φύση και τον χώρο μας με απώτερο σκοπό να καλλιεργήσουμε το πνεύμα μας με ελληνικότητα: φαντασθείτε ότι έχετε πλούτον Θεού. Τί παλάτι θα ηθέλατε; Κλείσετε τα μάτια σας και φαντασθήτε. Έπειτα ανοίξετε τα μάτια σας. Το έχετε εμπρός σας, ωραιότερον του ωραιοτέρου ονείρου. Είναι η ΓΗ ΣΑΣ.

Από το βιβλίο «ΜΕ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ – Νεοέλληνες Πνευματικοί Ήρωες» του Νικολάου Καρρά πληροφορούμεθα για τον πολυσπούδαστο και μέγα Φιλόλογο, Ιωάννη Συκουτρή, πως: Πίστευε ακράδαντα ότι η Ελληνική Αρχαιότητα δεν αποτελεί ένα αδιάφορο πεδίο επιστημονικής μελέτης όπως π.χ. το παρελθόν των Ασσυρίων, αλλά πνευματικό παράγοντα του πολιτισμού μας και σχολή ανθρωπισμού και σαν τέτοια περιέχει πυρήνα καθαρά ιδεολογικό, ανεξάρτητο τόπου και χρόνου.

Στον 14ο τόμο των Απάντων του Κωστή Παλαμά υπάρχει συνέντευξή του, με ημερομηνία 7 Φεβρουαρίου 1926, στην εφημερίδα «Ο Νέος Αγών» και την Σοφία Σπανούδη με τίτλο «Οι σύγχρονοι Γάλλοι συγγραφείς – Μια επίσκεψις στον Κωστή Παλαμά», όπου σε μιαν αποστροφή του λόγου του, δηλώνει: Κι εγώ είμαι εθνικιστής, βέβαια εθνικιστής, είμαι ένας πατριδολάτρης. Τον Απρίλιο του 1912 ο Άγγελος Σικελιανός σε επιστολή του προς τον Ίωνα Δραγούμη αναφέρει: Είμαι τετρακάθαρα Εθνικιστής.

Ο ελληνικός εθνικισμός ομνύει στον εξανθρωπισμό της οικουμένης. Οι εχθροί της Ιδέας του Έθνους -από όπου και εάν προέρχονται- συνηθίζουν να πετούν λάσπη, ταυτίζοντας τον ελληνικό εθνικισμό με τον φασισμό, τον ναζισμό και τον σωβινισμό. Μία σύντομη, αλλά και επαρκής, απάντηση είναι αυτή: ο ελληνικός εθνικισμός εγεννήθη πριν δημιουργηθεί και ο φασισμός και ο ναζισμός, αλλά και διαφορετικώς να ήτο, δεν μπορούμε να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα, διότι είναι αντεπιστημονικό. Το έθνος, όπως προέγραψα, είναι η ενσυνείδητος φυλή.

Άλλον έθνος οι Ιταλοί, άλλον οι Γερμανοί και άλλον οι Έλληνες. Όπως, επίσης, δεν δύναται να συγκριθούν/ταυτιστούν ιδεολογικώς και πρακτικώς οι αδικαιολόγητες σωβινιστικές διαθέσεις και ενέργειες του Χίτλερ με την θέληση και τον σχεδιασμό του Ιωάννου Μεταξά για την δημιουργία του 3ου Ελληνικού Πολιτισμού εντός των ορίων του ελληνικού κράτους.

Η μαρξιστική/διεθνιστική τακτική της πολτοποίησης των ιδεών που έχουν ως κυρίαρχο συστατικό το έθνος, δεν πείθει, πλέον. κανέναν σκεπτόμενο άνθρωπο. Αρκετοί συνεχίζουν αυτήν την άτοπη ακολουθία είτε από άγνοια, είτε επειδή δεν πιστεύουν ότι υπάρχουν διαφορετικά έθνη και φυλές -ακυρώνοντας την ίδια την επιστήμη- είτε γιατί δεν έχουν να αντιτάξουν πραγματιστικές θέσεις και προτάσεις για την επίλυση των προβλημάτων των πολιτών· προτιμούν να προσκολλώνται σε φαντάσματα του παρελθόντος και σε ολοκληρωτικά καθεστώτα «Λαϊκής Δημοκρατίας» είτε απόλυτου κρατισμού (βλ. φασισμός), τα οποία είναι υπεύθυνα για εγκλήματα που επέφεραν εκατομμύρια νεκρών.

Οι εποχές προχωρούν, οι ιδέες όμως μένουν ακέραιες και οφείλουμε να τις προσαρμόζουμε στα εκάστοτε δεδομένα, χωρίς να είμεθα στάσιμοι σε γεγονότα που έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί.