OGIBiz Website

 Γράφει ο Πασχάλης Κ. Μουλάς

Διαχειριστής του www.exeresi.gr

 Χρησιμοποιώντας ως επικεφαλίδα τον τίτλο του γνωστού άσματος, ερμηνευθέν από τον αγαπητό στον κόσμο λαϊκό τραγουδιστή, Γιάννη Πλούταρχο, προστρέχω σε ένα χωρίο, το οποίο αλιεύω από το πόνημα του ιστορικού, βιογράφου και δοκιμιογράφου, Πλουτάρχου (50-120 μ.Χ. περ.), ονόματι «Περί τύχης»: ὥστ´ ἐνταῦθα μηδὲν τῆς τύχης ἀλλὰ πάντα τῆς εὐβουλίας εἶναι καὶ τῆς προνοίας. Ή αλλιώς: ώστε τίποτα δεν εξαρτάται από την τύχη, αλλά όλα από την ορθή κρίση και την προνοητικότητα.

 Κεντρίσθε την προσοχή σας στα δύο αυτά βασικά σκέλη του παρόντος άρθρου. Αφενός, δηλαδή, στο ερώτημα της επικεφαλίδος -μετατοπισμένο από το ερωτικόν της δημιουργίας του στο προβληματικόν της συγχρόνου εθνικής παιδείας- ως εσώψυχη διαμαρτυρία των μαθητών, απευθυνόμενη προς την ελληνική πολιτεία· αφετέρου στο απόσπασμα που παρέθεσα ανωτέρω, ως απάντηση στην εσφαλμένη τακτική των μέχρι τώρα πεπραγμένων της μεταπολιτεύσεως.

 «Μήπως σου ζήτησα πολλά, ελληνικό κράτος;» αναρωτώνται, με εμφανή τα σημάδια της απογοητεύσεως, μαθητές -και φοιτητές- καθώς μεγαλώνουν... Το ξέρω από φίλους, γνωστούς, συμμαθητές, συμφοιτητές... Το αντικρύζω στην συμπεριφορά τους, στον τρόπο που αντιμετωπίζουν την καθημερινότητα, στο σκυμμένο τους κεφάλι όπως περπατούν, στο άγχος της ευρέσεως εργασίας βάσει των σπουδών και των δυνατοτήτων τους, στην οργή και την αγανάκτηση που εκφράζουν εναντίον ενός κράτους, του οποίου οι περισσότεροι -αν όχι όλοι- οι διαχειρισταί δεν δείχνουν εδώ και δεκαετίες να ενδιαφέρονται, να νοιάζονται, να αγωνίζονται για τα παιδιά: τις νέες Ελληνίδες, τους νέους Έλληνες.

 Αλήθεια, έδωσαν ποτέ μια πραγματιστική εξήγηση στον μελλοντικό βασικό κορμό της χώρας, στα ελληνόπουλα, για τις επαναλαμβανόμενες μειώσεις στους μισθούς των γονιών τους και τις συντάξεις των παππούδων τους, για τις απολύσεις των μανάδων, για την φτώχεια των οικογενειών τους, για το ασταμάτητο τρέξιμο του πατέρα για τρεις κι εξήντα; Αντελήφθησαν ποτέ το πιεσμένο συναισθηματικώς περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν και πόσο κακή επίδραση έχει αυτό στην ψυχολογία τους και την μετέπειτα εξέλιξή τους; Προσπάθησαν ποτέ να προσεγγίσουν/επαναπατρίσουν το νεώτατο επιστημονικό προσωπικό που έδιωξαν με τις πολιτικές τους επιλογές και τα επαναλαμβανόμενα λάθη τους; Όπως και να δικαιολογήθησαν, μάλλον δεν κατάφεραν να πείσουν... Άλλως τε, οι κρίσεις δεν εμμένουν για δεκαετίες. Είθισται να έρχονται και να φεύγουν. Άρα, ίσως, κάτι άλλο συμβαίνει.

 Δεν κάνω λόγο μόνο, βεβαίως, για την σχετικώς πρόσφατη οικονομική, αλλά κυρίως για την ηθική, την γνωσιακή, την αισθητική, την πνευματική, την πολιτισμική, την συμπεριφορική κρίση, οι οποίες ξεκινούν πολλά έτη πίσω. Η μίμηση ξένων προτύπων και συνηθειών, το κουτσούρεμα της ελληνικής γλώσσης μέσω της αφαιρέσεως του πολυτονικού συστήματος από τον καθημερινό γραπτό λόγο, η στροφή προς την δημοτική εξ ολοκλήρου, παραγκωνίζοντας την καθαρεύουσα που έχει έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα, καθώς και η κουραστική, αδικαιολόγητη εμμονή και επιμονή στην εξαντλητική, πολύωρη διδασκαλία του συντακτικού και της γραμματικής στο σχολείο, παραμερίζοντας την συστηματική εξέταση/προσέγγιση, συζήτηση και μακρά ανάλυση του νοήματος των συγγραμμάτων των Ελλήνων Φιλοσόφων της αρχαιότητος και των πνευματικών ανθρώπων της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, έχουν οδηγήσει στο κατάντημα να ρωτάς μια νεαρή ή έναν νεαρό: «Ποιό είναι το πιο αδιάφορο ή και το χειρότερο μάθημα που κάνετε;» και να σου απαντάει χωρίς κανέναν δισταγμό: «Τα αρχαία ελληνικά!» ή «Η γλώσσα!» ...

 Στο σημείο αυτό, ερχόμεθα στο δεύτερο μέρος, εκείνο της αντιμετωπίσεως αντί της προλήψεως, της ουτοπίας αντί της ευβουλίας, όπως μας λέγει με λόγιο τρόπο ο συγγραφεύς Πλούταρχος. Είναι γνωστό και αποδεδειγμένο πως οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα ακολουθούν τον δύσκολο, δύσβατο έως και άβατο δρόμο της αποκρούσεως των συμπτωμάτων, αντί της καταστροφής εκ της ρίζας των αιτιών που προκαλούν παθογένειες σε κάθε επίπεδο.

 Εφόσον το εκάστοτε Υπουργείο Παιδείας -αλήθεια, το «Εθνικής» γιατί έχει απαλειφθεί τα τελευταία χρόνια; ποιούς ενοχλούσε;- εμμένει στον στείρο και ξύλινο πολιτικό λόγο και δεν επαναφέρει στο εκπαιδευτικό σύστημα όλα εκείνα που συνδέουν κατευθείαν τους νέους Έλληνες με τους αρχαίους και βυζαντινούς, τότε είναι φυσικό και επόμενο τα ελληνόπουλα να αδιαφορούν για την ίδια τους την γλώσσα με αποτέλεσμα να στρέφονται μαζικά στις θετικές και τεχνολογικές επιστήμες.

 Το δυσαναπλήρωτο κενό που υφίσταται και η φθίνουσα πορεία των θεωρητικών επιστημών έχει ως επακόλουθα, εκτός των άλλων, τον κατακερματισμό των βάσεων στις πανελλαδικές εξετάσεις, αλλά και την ελλιπή κατάρτιση, τόσο στο γλωσσικό όσο και στο αντιληπτικό πεδίο, των νέων φοιτητριών και φοιτητών, κάτι που δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο τον επαναπροσδιορισμό της καταστάσεως και την επαναφορά στην προκοπή, όσον αφορά τον ανθρωπιστικό κλάδο, ο οποίος κατά την ταπεινή μου γνώμη αποτελεί ζωτικής σημασίας αξία για την επιβίωση του Ελληνισμού.

 Εάν η ελληνική πολιτεία επιθυμεί να αγαπούν τα παιδιά το σχολείο και όχι να το βαριούνται, να μεγαλώνουν σε ένα υγιές περιβάλλον χωρίς βία (είτε ενδοσχολική, είτε ενδοοικογενειακή), να αναπτύξουν το πνεύμα τους και να δημιουργήσουν στον τόπο τους, οφείλει να κοιτάξει κατάματα την πραγματικότητα και να απαγκιστρωθεί από τις επιπολαιότητες του παλαιοκομματισμού που έφεραν σε αυτό το πρωτοφανές σημείο την πατρίδα μας. Να κάνει με λίγα λόγια στροφή 180 μοιρών.