OGIBiz Website

Γράφει ο Πασχάλης Κ. Μουλάς

Διαχειριστής του www.exeresi.gr

Η γνωστή σε όλους μας και χιλιοειπωμένη φράση «όλοι ίδιοι είναι», όσο κι αν κάποιοι δεν το πιστεύουν, καθορίζει εν πολλοίς τα εκλογικά αποτελέσματα και τα ποσοστά όλων των πολιτικών σχηματισμών που κατέρχονται σε εκλογικές αναμετρήσεις. Τα ιλιγγιώδη ποσοστά αποχής από την κάλπη, που ολοένα τείνουν να πολλαπλασιάζονται άκρως επικίνδυνα όσο περνούν τα έτη, οφείλονται γενικώς στην σήψη του παρόντος συστήματος στη συνείδηση των Ελλαδιτών. Κατ’ επέκταση, το κόμμα των πολιτικών κομμάτων πνέει τα λοίσθια, φέρνοντας το οριστικό τέλος των πολιτικών νάνων της «μεταπολήστευσης».

Για να αποτυπωθεί και σε επίπεδο ποσοστών, όμως, αυτή η αναμενόμενη και μη αναστρέψιμη παρακμή, θα πρέπει σε πρώτο επίπεδο τα επονομαζόμενα πατριωτικά/εθνικά/εθνικιστικά/συντηρητικά κόμματα να κερδίσουν εκλογικά το μεγαλύτερο μέρος -αν όχι όλο- των αντίστοιχων ιδεολογικά ψηφοφόρων και σε δεύτερο επίπεδο να πεισθούν οι απέχοντες της κάλπης να αφιερώνουν 10-15 λεπτά κάθε 2-4 χρόνια που πραγματώνονται οι εκλογές, να προσέρχονται στο εκλογικό τους τμήμα και να ψηφίζουν. Αν εξαιρέσουμε τους 500-600 χιλιάδες νεκρούς, ακόμη εγγεγραμμένους στους εκλογικούς καταλόγους (!), οι ψήφοι που δεν ρίχνονται στην κάλπη, είναι κατά κύριο λόγο αντισυστημικές. Ακόμη, όλοι οι συμπατριώτες μας που ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες και εξοστρακίστηκαν εμμέσως στην ξενιτιά όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων και των αποτόκων τους, είναι εθνική ανάγκη να γυρίζουν στα πάτρια εδάφη σε αυτές τις περιόδους, να ψηφίζουν, τιμωρώντας τους πολιτικούς απατεώνες και δούλους των ξένων συμφερόντων που τους ανάγκασαν να γίνουν οικονομικοί μετανάστες τον 21ο αιώνα.

Τα γαμψά και αιματοβαμμένα νύχια του κόμματος των πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα έχουν καταφέρει να εμποτίσουν στο υποσυνείδητο -και στο ασυνείδητο- μιας τεράστιας μερίδας ελληνικού πληθυσμού που σκέφτονται αντισυστημικά, πως όποιον πολιτικό αρχηγό και όποιο πολιτικό κόμμα και εάν ψηφίσουν, το δυστυχές διαχρονικό αποτέλεσμα για την Πατρίδα δεν πρόκειται να διορθωθεί. Ίσως αποτελεί και την μεγαλύτερη επιτυχία του συστήματος, καθώς μη νομίζετε ότι πράγματι οι πολιτικοί νάνοι και οι δημοσιογραφούντες υποστηρικτές τους στενοχωρούνται με την αποχή… Πίσω από την κουρτίνα, μάλλον τρίβουν τα χέρια τους που τα ποσοστά τους, αν και είναι μηδαμινά και καταβαραθρωμένα, φαίνονται πρώτα στην επιλογή των ψηφισάντων!

Πάγια πεποίθησή μου είναι πως πριν προσέλθουμε στις κάλπες, οφείλουμε να διαβάζουμε τα βιογραφικά σημειώματα των πολιτικών αρχηγών και των λοιπών υποψηφίων, να διακρίνουμε την πορεία τους στη διάρκεια του χρόνου, τη συνέπεια λόγων και έργων, καθώς και να υπολογίσουμε τον πραγματιστικό αξιακό κώδικα όλων των ζητούντων την ψήφο μας. Σε αυτή τη βάση, είναι αλήθεια πως τα κόμματα που είναι εν συνόλω εναντίον της νέας τάξης πραγμάτων, κατάφεραν να πείσουν έναν σημαντικό, αλλά όχι επαρκή αριθμό ψηφοφόρων ιδεολογικά σε αυτά προσκείμενο όσον αφορά τις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου. Προβληματικότερο δε είναι το γεγονός ότι οι πολιτικοί αρχηγοί αυτών των κομμάτων δεν θέλουν να ακούουν για συμπράξεις μεταξύ τους, ούτως ώστε να έρθει εν ευθέτω χρόνω η κυβερνησιμότητα, αλλά διαφαίνεται πως καθείς εξ αυτών πολιτικός αρχηγός επιθυμεί ίσως να κατέχει την απόλυτη αλήθεια, ως μοναχικός καβαλάρης του ταβανιού των εκάστοτε εκλογικών του ποσοστών, τα οποία όσο και εάν ανεβούν στο μέλλον, μεμονωμένα θα είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων απλά ανεπαρκή.

Από την άλλη πλευρά, οι ψηφοφόροι των συγκεκριμένων κομμάτων δεν «χωνεύουν» τους υπόλοιπους -υποτίθεται- ομοϊδεάτες πολιτικούς αρχηγούς, εκτός από εκείνον τον αρχηγό που ηγείται στο αντινεοταξίτικο κόμμα που αυτοί ψηφίζουν. Συμπερασματικά, δεν υπάρχει πρόσωπο κοινής αποδοχής. Αυτό το γνωρίζουμε και συνεπώς και όλοι οι προαναφερθέντες πολιτικοί αρχηγοί. Ερώτηση προς αυτούς: μήπως δεν θέλετε τελικά να κυβερνήσετε; Ένα παρελκόμενο συμπέρασμα αμέσως ακόμη συνάγεται: εφόσον δεν υπάρχει πρόσωπο κοινής αποδοχής που να ενώνει τους Έλληνες αντινεοταξίτες και εφόσον οι αρχηγοί αντινεοταξίτικων κομμάτων αλληλοχτυπώνται, πώς θα έλθει μια πραγματική Εθνική Διακυβέρνηση της Πατρίδος; Μάλλον δεν θα έλθει (σύντομα)…

Για να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, δεν δύναμαι να διανοηθώ ότι από τα 31 (!) κόμματα που κατήλθαν στις ευρωεκλογές, δεν κατάφερε κάποιος από τους απέχοντες να διαλέξει έστω ένα που να συγκλίνουν οι απόψεις του με αυτό, σε ένα ποσοστό 50-60-70% ! Και είναι αδιανόητο, διότι αυτά τα κόμματα καλύπτουν σχεδόν όλες τις ιδεολογίες και σχεδόν όλο το σύγχρονο πολιτικό φάσμα επιλογών! Δόξα τω Θεώ, κόμματα έχουμε! Ενεργούς πολίτες και ψηφοφόρους γιατί να μην έχουμε; Δεν είναι κατανοητό ακόμη ότι η ψήφος καθορίζει την καθημερινότητά μας;

Είμαι σχεδόν βέβαιος, όσον αφορά τον πατριωτικό/εθνικό/εθνικιστικό/συντηρητικό χώρο, ότι κάποιοι τέως προσωπολάτρες και νυν «μόνοι αυτόκλητοι καουμπόιδες» δημιούργησαν απίστευτα τοξικό προεκλογικό κλίμα σε αντινεοταξίτες ψηφοφόρους. Επένδυσαν στο ξεκατίνιασμα, στις φήμες, στη λάσπη, στις δικαιολογημένες και αδικαιολόγητες εξόφθαλμες προς το αντίστοιχο κοινό τους πρώην εσωτερικές τους μικροδιαμάχες και εν τέλει μάλλον ώθησαν τον κόσμο που τους παρακολουθούσε απομακρυσμένα στην αηδία και την αποχή, παρά στα κόμματα που προέτρεπαν να ψηφιστούν. Φάνηκε άλλως τε και από την ανυπαρξία αξιόλογων ποσοστών των συγκεκριμένων κομμάτων ότι πέρα από την επίθεση προς άλλους, δεν έχουν οι ίδιοι ούτε δυναμική, ούτε κάτι να πουν πολιτικά. Και εν τέλει η όλη «ρητορική» τους προεκλογικά, μόνο δημιουργός πολιτικής σκέψης δεν νοείται...

Είναι πλέον εποχή που ξεκαθαρίζει η ήρα από το στάρι. Η ιδεολογία πρέπει να εφαρμόζεται στην πράξη. Τα μεγάλα λόγια και τα κενά τσιτάτα έχει παρέλθει ο καιρός που ήταν αποδεκτά. Οι πολιτικοί σχηματισμοί που λαμβάνουν τις αντισυστημικές ψήφους, δεν δείχνουν διάθεση κοινής προγραμματικής συμπόρευσης για να γίνουν στη χειρότερη, αξιωματική αντιπολίτευση και η πορεία τους αργά ή γρήγορα είναι προδιαγεγραμμένη να αποτύχει, εάν συνεχίσουν με αυτό το ανάλγητο, αδιέξοδο σκεπτικό.

Η ιδεολογική καθαρότητα είναι ανάγκη εθνικής επιβίωσης να συντηρηθεί και να προφυλαχθεί από κάθε έναν κακόβουλο, της εδώ ή της εκεί πλευράς, όμως είναι το ίδιο επιτακτική η ανάγκη να επικοινωνηθούν με νέα μέσα, νέα λόγια και νέα έργα από νέα κυρίως πρόσωπα, είτε ηλικιακά είτε και πολιτικά μιλώντας, οι πολιτικές θέσεις πάνω στις οποίες θα χτιστεί μια βάση ανθρώπων αμετακίνητη, σταθερή και συμπαγής, η οποία θα ξέρει τι λέει, πότε και πώς να το λέει και γιατί θα το λέει στο ευρύ ακροατήριο. Όσο αυτό δεν καθίσταται εφικτό, όπως συνηθίζει να λέει και ένας καλός φίλος, θα πηγαίνουμε κάθε φορά 10 χρόνια πίσω.