Γράφει ο Γεώργιος Σαγιάς

Εκπαιδευτικός, συνεργάτης του www.exeresi.gr

 Η πολιτική για την παραγωγή γενικά καθώς και για την παραγωγική διαδικασία στην χώρα μας, χρειάζεται νέο σχεδιασμό βάσει εθνικής στρατηγικής και νέας πολιτικής με σκοπό την ολική επανεκκίνηση.

 Η προκύψασα περίοδος τού υποχρεωτικού εγκλεισμού ("καραντίνα") εξαιτίας τής ονομασθείσης υπό πολλών πανδημίας, ανέδειξε προβλήματα και ανεπάρκειες και σήμανε τον κώδωνα τού κινδύνου για το μέλλον την χώρας μας (και) σε αυτόν τον τομέα λόγω μη ευοίωνης προοπτικής.

 Συνυπολογίζοντας την συνεχώς εντεινόμενη οικονομική κρίση στην Ελλάδα, τις υποχρεωτικές ευρωπαϊκές δεσμεύσεις τής χώρας μας λόγω συμμετοχής στην ευρωπαϊκή ένωση (Ε.Ε.) καθώς και τις συνέπειες των πολέμων που προέκυψαν (κυρίως αυτού Ρωσσίας - Ουκρανίας), εκτιμούμε πως καθίσταται επιτακτική η ριζική αναθεώρηση τού "ζητήματος παραγωγής", στην κατεύθυνση τής αυτάρκειας σε βασικά είδη αλλά και της δυνατότητας εξαγωγών καθώς και της ανταγωνιστικότητας προϊόντων.

 Όμως αυτό προϋποθέτει δυνατές νέες βάσεις, μακροχρόνια βιώσιμες και με προσεκτική μελέτη για την παγκόσμια ανταγωνιστικότητά τους. Επεκτείνοντας την συγκεκριμένη σκέψη, αυτό σημαίνει και τολμηρή νέα πολιτική στην κατεύθυνση θεραπείας των υπαρκτών παθογενειών και των διαγεγνωσμένων προβλημάτων και θαρραλέα αλλαγή τού παραγωγικού "μοντέλου" ώστε να καταστεί εφικτό να αντιμετωπίζονται τα προβλήματα τού σήμερα, οι προκλήσεις τού μέλλοντος και να αναβαθμίζεται ο ρόλος και τα έσοδα τού Έλληνα παραγωγού.

 Γεωργία, Κτηνοτροφία, Αλιεία, Μελισσοκομία κ.ά., θα μπορούσαν να αποτελέσουν εφαλτήρια αυτάρκειας, ανασυγκρότησης, προοπτικής αλλά συνάμα και ανεξαρτησίας! Διότι, όπως περίτρανα απεδείχθη την περίοδο τού εγκλεισμού, τομείς όπως ο τουρισμός και οι κατασκευές υπέστησαν σημαντικότατα πλήγματα, συνεπώς και η εθνική μας οικονομία, και, συγχρόνως, η ανάγκη εισαγωγών βασικών ειδών, ενέτειναν το οικονομικό πρόβλημα (μείωση εσόδων, αύξηση εξόδων) άρα και την εξάρτηση της χώρας από προμηθευτές.

 Μεσομακροπρόθεσμος σχεδιασμός για σοβαρές, στοχευμένες και αποτελεσματικές επενδύσεις, είναι ικανές να οδηγήσουν σε ολιστική επανεκκίνηση, παραγωγική ανασυγκρότηση, εθνική αυτάρκεια, μείωση εισαγωγών, περιορισμό τής εξάρτησης, παραγωγή πλούτου για το έθνος, καλύτερες συνθήκες εργασίας των παραγωγών, αύξηση των κερδών τους και συνεπώς τού κύκλου κίνησης τού χρήματος σε μεγαλύτερη ποσότητα και εύρος. Υπάρχει μάλιστα και μία παράμετρος που αξίζει να τονιστεί ξεχωριστά: η δυνητική ενδυνάμωση φθινουσών δημογραφικά περιοχών, με νέους παραγωγούς. Εάν δε αυτό συνδυαστεί με συγκροτημένη και συντονισμένη πολιτική με βάση τον κοινοτισμό, τον οικολογισμό, την ποιότητα ζωής βάσει τού κλίματος, την λογική τής αποκέντρωσης και της μείωσης περιφερειακών ανισοτήτων -αλλά και της ενδυνάμωσης ακριτικών και νησιωτικών περιοχών-, τότε μπορούμε να μιλούμε για παραγωγική αναπτυξιακή πολιτική.

 Πρέπει να προσεχθεί ιδιαιτέρως το θέμα τής λεγόμενης "κλιματικής ουδετερότητας", δηλαδή τού στόχου μηδενικών εκπομπών αερίων θερμοκηπίου, διότι το θέμα τής λεγόμενης "κλιματικής αλλαγής" (ασχέτως πώς το καταλαβαίνει και το αντιλαμβάνεται κάποιος) είναι ήδη προτεραιότητα στην Ε.Ε. (στην οποία ανήκει η Ελλάδα και συνεπώς είναι υποχρεωμένη υπό τις παρούσες συνθήκες να συμμορφώνεται). Εκτιμάται ότι εξαιτίας αυτής θα υπάρξουν έντονα προβλήματα και κατ' ανάγκην είναι επιτακτική η έγκαιρη προσαρμογή στις νέες υποχρεωτικές συνθήκες, ώστε να μειωθούν τα προβλήματα που θα υπάρξουν (π.χ. νέες αλυσίδες αξίας για τις οποίες θα χρειαστούν τάχιστα προσαρμογές, πιθανή μείωση εισοδήματος λόγω μη ισορροπημένων αυξήσεων κόστους, ενδεχόμενη μείωση απασχολούμενου δυναμικού κ.ά.) αλλά συνάμα να γίνει εκμετάλλευση και των ευκαιριών που ενδεχομένως θα υπάρξουν (π.χ. νέα μορφή αγροτικών αλυσίδων με συμπερίληψη και της στοχευμένης και "έξυπνης" γεωργίας, βιοοικονομία, οικοτουρισμός κ.ά.).

 Η συνεργατικότητα είναι χρήσιμο εργαλείο, με την προϋπόθεση να υπάρξει νομοθετικό πλαίσιο το οποίο να μην επιτρέπει να υπάρξουν στρεβλώσεις τού παρελθόντος. Επίσης, θα πρέπει να έχει ως οδοδείκτη την επισιτιστική επάρκεια τής χώρας μας, σε συνδυασμό με την ποιότητα, την διατροφική ασφάλεια και την υγιεινή διατροφή καθώς και την ανταγωνιστικότητα.

 Είναι διαφορετικό πράγμα να δομείς κάτι εκ του μηδενός και εντελώς διαφορετικό να πρέπει να θεραπεύσεις υπάρχουσες καταστάσεις και στρεβλώσεις, και μάλιστα εντός ενός ασφυκτικού πλαισίου υποχρεωτικότητας όπως αυτό που ορίζει η Ε.Ε. (της οποίας η Ελλάδα είναι μέλος). Χρειάζεται να περιγραφούν τα μέτρα μεταβάσεως από το παρόν κατεστημένο στο οραματιζόμενο μέλλον. Αυτές οι σκέψεις, απαντούν στο σήμερα και (θα μπορούσαν να) οδηγούν στο αύριο που πολλοί θα επιθυμούσαμε. Ένα μέλλον εθνικό. Τα ανωτέρω είναι εισαγωγή για μια πραγματική εθνική πολιτική. Η εθνικοποίηση τής παραγωγής είναι και ζητούμενο και εφικτή. Σε ένα εθνικό κράτος, θα ήταν μία από τις λεγόμενες "υψηλές προτεραιότητες".

πηγή: Κέντρο Φ