Γράφει ο Δημήτρης Τσιάρας

Διαχειριστής του www.exeresi.gr

 Μήπως η ελεύθερη αγορά με την παρουσία του πατριωτικού – κρατικού παρεμβατισμού είναι η λύση στο οικονομικό ζήτημα της χώρας; Σχεδόν όλα τα οικονομικά μοντέλα εφαρμόστηκαν σε διάφορες χώρες του πλανήτη. Μοντέλα κομμουνιστικά, αυταρχικά, άκρατα νεοφιλελεύθερα καθώς και λαϊκιστικά. Τα αποτελέσματά τους είναι γνωστά… Τα μεν λαϊκιστικά και κομμουνιστικά μοντέλα οδήγησαν τα κράτη στα οποία εφαρμόστηκαν σε οικονομικό μαρασμό, σε πλήρη αποκλεισμό και τελικά στη διάλυσή τους. Τα δε σκληρά νεοφιλελεύθερα μοντέλα, από τη μία έκαναν τα κράτη στα οποία εφαρμόστηκαν να φαίνονται οικονομικά ισχυρά σε διεθνές επίπεδο αλλά και σε αυτά υπήρχε και υπάρχει μεγάλη μερίδα των πολιτών τους που ζούνε κάτω από τα όρια της φτώχειας, η ανεργία είναι σε υψηλά επίπεδα και εν τέλει υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να προκύψουν κοινωνικές εντάσεις οι οποίες ενδέχεται να οδηγήσουν στην αποδόμηση και αυτών των κρατών.

 Στην Ελλάδα, οι πολιτικοί των τελευταίων χρόνων προσπάθησαν να εφαρμόσουν μια μίξη των δύο παραπάνω οικονομικών μοντέλων, δημιουργώντας σύγχυση στην ελληνική οικονομία με τα γνωστά αποτελέσματα, την είσοδο μας στα μνημόνια και την προσφυγή μας στο Δ.Ν.Τ. Έτσι λοιπόν οι κυβερνώντες από το 1974 κι έπειτα εφάρμοζαν στη χώρα μια διπολική και επικίνδυνη οικονομική πολιτική. Από τη μία πλευρά, επειδή δεν ήθελαν να χαλάσουν τις σχέσεις τους με το πανίσχυρο κεφάλαιο, προχώρησαν σε μεγάλες αποκρατικοποιήσεις πολλών κερδοφόρων κρατικών επιχειρήσεων και ταυτόχρονα παρέβλεπαν προκλητικά την ασυδοσία που υπήρχε στην ελεύθερη αγορά, όχι βέβαια από τους μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες αλλά από τους λίγους που εδώ και δεκαετίες έχουν συγκεντρώσει το μεγαλύτερο ποσοστό του πλούτου.

 Από την άλλη πλευρά, έχοντας τον φόβο της «αριστεράς», και θέλοντας να δημιουργήσουν και να διατηρήσουν κομματικές πελατείες, διόριζαν ανεξέλεγκτα στις εναπομείνασες μη κερδοφόρες δημόσιες υπηρεσίες χιλιάδες πολίτες. Ακόμη, σε κάθε μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση το κράτος παρέλυε, μέχρι να εντάξουν τα κόμματα τους μεγαλοσυνδικαλιστές στα μαντριά και στα ψηφοδέλτια τους. Έτσι οδηγηθήκαμε στη σχεδόν χρεοκοπία της χώρας και στην επιβολή δυσβάσταχτων φορολογιών και χαρατσιών για όλους μας. Πρέπει λοιπόν να κατανοήσουμε ότι στην Ελλάδα είναι καιρός να δημιουργηθεί και να εφαρμοστεί άμεσα ένα νέο οικονομικό πρότυπο – μοντέλο, αυτό του πατριωτικού – κρατικού παρεμβατισμού σε μια ελεύθερη όμως οικονομία.

 Δηλαδή να πούμε ναι στην ελεύθερη αγορά αλλά με όρους και όρια. Ναι στις αποκρατικοποιήσεις αλλά όχι σε πώληση στρατηγικών δημόσιων επιχειρήσεων όπως για παράδειγμα η Δ.Ε.Η., οι ΔΕΥΑ ή τα λιμάνια. Ναι στην πολύ χαμηλή φορολογία των βιομηχανιών για να γίνουν επενδύσεις όμως με την προϋπόθεση να απασχολούν εργαζομένους με αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και να μην χρωστούν ούτε 1 ευρώ στο κράτος. Ναι στη μείωση του Φ.Π.Α. στο 10% για όλα αρκεί να μειωθούν οι τιμές των προϊόντων και να αποδίδεται η φορολογία. Ναι στις προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων αλλά μόνο όπου χρειάζονται π.χ. νοσοκομεία, ένοπλες δυνάμεις. Να επανέλθουν οι μισθοί στα επίπεδα του 2009 αλλά καμιά αύξηση σε όσους παίρνουν μισθό στο δημόσιο τομέα άνω των 1500 € για μια δεκαετία ώστε να κλείσει η ψαλίδα και να βοηθήσουν στην ανάκαμψη του κράτους αυτοί που όντως μπορούν. Ναι στις επιδοτήσεις νέων επιχειρήσεων, γεωργοκτηνοτροφικών μονάδων, νέων ελεύθερων επαγγελματιών και καινοτόμων επιχειρήσεων – ώστε να εξαλείψουμε και την εξαγωγή νέων μυαλών στο εξωτερικό - , με κύρια προϋπόθεση τα προγράμματα των επιδοτήσεων να παρέχουν εξοπλισμό (μηχανήματα, εργαλεία, έπιπλα) και απαλλαγή από ασφαλιστικές εισφορές για 2 ή 3 έτη, αντί για χρηματικά ποσά.

 Να μπούνε κανόνες στη λειτουργία των τραπεζών. Φρένο στην απεριόριστη εξαγωγή συναλλάγματος από τους «μετανάστες», καθώς γι αυτούς δεν ισχύουν τα capital controls. Οριστικό τέλος στα κυμαινόμενα επιτόκια. Τα παραπάνω είναι μόνο μερικές μέθοδοι – λύσεις που μπορούν να δοθούν μέσω του κρατικού – πατριωτικού παρεμβατισμού, ώστε η Ελλάδα να ξεφύγει μια και καλή από την εξαθλίωση και να ανέβει η ποιότητα ζωής των πολιτών γιατί με την εφαρμογή της παρούσας πολιτικής ίσως ανέβουν μακροπρόθεσμα κάποιοι οικονομικοί δείκτες αλλά η ανάκαμψη δεν πρόκειται να έρθει για το σύνολο των πολιτών αλλά πάλι για λίγους κι εκεί με το σταγονόμετρο.