OGIBiz Website

Γράφει ο Βασίλειος Μακρυγιάννης

Καλημέρα φίλοι μου σήμερα είχα σκοπό να γράψω ένα κείμενο για τις εξελίξεις στον πόλεμο μεταξύ του Ισραήλ και της Χεζμπολαχ του Λιβάνου,αλλά δεν θα το κάνω διότι τι αξία εχει να ασχολείται κανείς με άλλες χώρες όταν η δική του χώρα χανέται και βυθίζεται κάθε μερα όλο και πιο πολύ. Θα κάνω λοιπόν έναν σχολιασμό για το θέμα της σχολικής βίας,της βίας μεταξύ μαθητών(συμμορίες ανηλίκων)στα σχολεία, του μπουλινγκ κτλ

Πριν ξεκινήσω θα παραθέσω λόγια που είπε κάποιος άλλος για το θέμα: “Το νέο, ακόμα χειρότερο, κύμα βίας εφήβων -δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω ότι- οφείλεται στην έλλειψη προτύπων, αξιών, κανόνων και στην διάχυτη ανομία και διαφθορά της ελληνικής κοινωνίας. Να προσθέσω ότι ο εθνομηδενισμός της ιθύνουσας τάξης παράγει κενό αξιών και άρα χάος. Μελέτης Μελετόπουλος -Συμφωνώντας απόλυτα με τον κύριο Μελετόπουλο θα πω τώρα την δική μου γνώμη όσο πιο σύντομα γίνεται.

Αφήνω στην άκρη την άποψή μου για τον ρόλο που παίζει το σημερινό σχολείο στην σωστή ή μη διαπαιδαγώγηση των μαθητών(πολλά παιδιά αδυνατούν να ξεχωρίσουν τι γιορτάζουμε στις δυο εθνικές μας επετείους 28η Οκτωβρίου και 25 Μαρτίου)και πάω στην ουσία. -Από τα χρόνια που ήμουν μαθητής υπήρχαν και τότε φαινόμενα βίας στα σχολεία μεταξύ μαθητών. Ενας αδύναμος μαθητής για παράδειγμα, ένα συνεσταλμένο παιδί γίνονταν εύκολα στόχος χλευασμού και ψυχολογικής-σωματικής κακοποίησης από καλοθελητές συμμαθητές του.

Ένα αβάσταχτο φορτίο για ένα παιδί να πρέπει να ξυπνάει και να πηγαίνει κάπου κάθε μέρα γνωρίζοντας ότι θα είναι στόχος,ότι θα είναι θύμα και μάλιστα συμμαθητών του που στο πρόσωπο του βλέπουν την ευκαιρία να ξεσπάσουν τις ορμές,τα δικά τους ψυχολογικά κενά,τις δικές τους πληγές από το σπίτι τους και να επιβεβαιωσουν το εγώ τους,την αξία τους και την δύναμη τους να επιβάλλονται.

Παρένθεση ζούμε στην χώρα που πουλιούνται σύμφωνα με ρεπορτάζ δέκα εκκατομυρια αγχολυτικά χάπια ζαναξ το μήνα από τα φαρμακεία. -Στις μέρες μας τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα διότι όπως λέω και πάνω οι γονείς που είναι οι βασικοί φορείς σωστής επιμόρφωσης του παιδιού τους είναι πνιγμένοι στα δικά τους προβλήματα επιβίωσης παραμελόντας την σωστή διαπαιδαγώγιση που οφείλουν να δίνουν σε αυτό.

Για μένα όλα τα παιδιά είναι θύματα, θύματα μιας άρρωστης κοινωνίας,θύματα των πιο μεγάλων που δεν σκύβουν επαρκώς να ακούσουν τις φωνές και τις ανησυχίες τους,θύματα ενός σχολείου που δεν τα εφοδιάζει με πρότυπα και αξίες.

Η ελευθερία δεν σημαίνει ασυδοσία και αναρχία,δεν σημαίνει κάνω ότι θέλω και όποτε το θέλω,δεν σημαίνει έλλειψη σεβασμού προς τον δάσκαλο καθηγητή σου,δεν δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να κάνει στόχο κανέναν συμμαθητή του. -Αυτά όλα εκπορεύονται και μαθαίνονται κυρίως στο σπίτι και συμπληρωματικά στο σχολείο.

Όμως για μένα είναι και θέμα σωστών προτύπων,τα σημερινά παιδιά δεν έχουν σωστά πρότυπα κάτι ουσιαστικό να τους εμπνέει. Η τηλεόραση, η μόδα, η τράπ μουσική που μάλιστα εξυμνεί στους στίχους της τα ναρκωτικά και την βία δεν είναι πρότυπα.

Πρότυπα της σύγχρονης εποχής που συνεπικουρουνται από ομαδικά οπαδικα κινήματα των μεγάλων ομάδων του στυλ “πάμε όλοι μαζί σαν συμμορία να δείρουμε τους άλλους.” Επίσης να μην αμελουμε το τι βιώματα έχουν πολλά από αυτά τα παιδιά μέσα στον ίδιο τους το σπίτι,μπορεί και τα ίδια να είναι θύματα ενδοοικογενειακής βίας,μπορεί να είναι παιδιά χωρισμένων γονιών και πολλά πολλά άλλα που είναι αδύνατον να τα γνωρίζουμε για κάθε παιδί ξεχωριστά.

Και επανέρχομαι στα πρότυπα,η λογική της δράσης μιας συμμορίας έστω ανηλίκων δεν εμπεριέχει κανένα ηρωικό στοιχείο.Η λογική του να χτυπάνε 10 άτομα έναν είναι λογική που χαρακτηρίζει δειλούς και φοβισμενους ανθρώπους,ανθρώπους που κάνουν τα ίδια μεγαλώνοντας στα γήπεδα στους δρόμους κτλ.

Η λογική του επιτίθεμαι σε κάποιον που αδυνατεί να αντιδράσει(μπουλινγκ),που ξέρω ότι δεν θα αντεπιτεθεί που ξέρω ότι δεν θα μπορέσει να υπερασπισει επαρκώς τον εαυτό του λόγω έλλειψης σωματικής είτε και ψυχικής δύναμης δεν κατατάσει τον θύτη στην κατηγορία του ήρωα,του μάγκα και του άντρα αλλά στην κατηγορία του δειλού.

Ήρωας είναι αυτός που προστατεύει τον αδύναμο συμμαθητή του και όχι αυτός που τον στόχο ποιεί καθημερινά. Σημασία έχει να έχεις την δύναμη να τα βάλεις με τους δυνατούς αλλά όχι με ξύλο,όχι με συμμορίες αλλά με την δύναμη της σκέψης σου,τον αγώνα και την στάση ζωής σου. Επισης το μαχαίρι( που διαβάσαμε στο Λαύριο χθες)από μόνο του είναι στάση δειλίας,σηματοδοτεί ότι κάποιος αισθάνεται ότι μυϊκά δεν μπορεί να βγει νικητής από μια πάλη και επιδιώκει να αποκτήσει πλεονέκτημα μέσα από την χρήση κάποιου όπλου.

Όσο για το μπουλινγκ ας μου επιτραπεί μια σύγκριση έστω και υπερβολικά αδόκιμη,παρακολουθώντας τον εμφύλιο πόλεμο στην Συρία της προηγούμενης δεκαετίας οι ίδιοι οι τζιχαντιστές ανέβαζαν συνέχεια βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης,βίντεο που απαθανάτιζαν τα βασανιστήρια και την κακομεταχείριση που έκαναν σε δεμένους Συρίους αιχμάλωτους στρατιώτες ή πολίτες. Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα η κακοποίηση ενός ανθρώπου που δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Μόνο που τα σχολεία δεν είναι πόλεμος, μόνο που τα σχολεία θα έπρεπε να είναι το αντίθετο του πολέμου. Μόνο που τα σχολεία θα έπρεπε να βγάζουν ανθρώπους που δεν θα έκαναν ποτέ αυτά που βλέπουμε σε πολέμους. Η σωματική και η ψυχολογική βία η καθημερινή προσπάθεια να ταπεινώσει κάποιος κάποιον άλλον είναι από μόνη της ένας πόλεμος.

Τα παιδιά είναι ο καθρέπτης του σπιτιού τους.

Όταν λοιπόν κρίνουμε τους μαθητές για ότι γίνεται, καλό είναι οι γονείς να κοιτάξουν τι κάνουν και αυτοί λάθος στην διαπαιδαγώγιση των παιδιών τους. Εάν σε όλα αυτά προσθέσουμε και όλα όσα ακούγονται ότι οι μακροχρόνιες καραντινες στην περίοδο του κορονοιου έπαιξαν άσχημο ρόλο στην ψυχολογία των παιδιών νομίζω ότι σίγουρα βγάζουμε συμπεράσματα προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. -Σε αυτήν την περίπτωση οι θύτες κατά την γνώμη μου είναι κράτος, κοινωνία, γονείς, σχολείο και τα παιδιά έρχονται τελευταία σε όλο αυτό.

Για μένα η μόνη λύση είναι: αξίες, φιλοπατρία, σωστά πρότυπα ηρωισμού που κατατάσσουν έναν άνθρωπο σε αγωνιστή για το δίκαιο και όχι σε κατσαπλιά του δρόμου που χτυπάει συμμαθητές του ευρισκόμενος μέσα σε συμμορίες ανηλίκων. Τα παιδιά είναι το μέλλον αυτού του τόπου,εάν τα παιδιά χάσουν το φως τους τότε αυτομάτως και η Ελλάδα θα ζήσει νομοτελειακά στο σκοτάδι.

Η επιλογή και οι ευθύνες είναι των μεγαλύτερων γονιών δασκάλων καθηγητών,είναι ο καθένας έτοιμος να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν απέναντι πρωτίστως στα παιδιά,στους μαθητές και απέναντι στην πατρίδα;; -Αυτή είναι η γνώμη μου και τα συμπεράσματα δικά σας!